Οταν η Εθνική αντιδρά, μην την φοβάσαι!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ενα γκρουπ αρχίζει να γίνεται ομάδα, όταν μπορεί και αντιδρά. Η Εθνική του 2004 είχε ξεκινήσει την προκριματική φάση με δύο ήττες, από Ισπανία εντός και Ουκρανία εκτός. Αντέδρασε. Η Εθνική που πήγε στο Euro 2008, είχε γνωρίσει τη συντριβή με 4-1 από την Τουρκία στο Καραϊσκάκη. Επίσης είχε αντιδράσει...

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, υπάρχει η εντός έδρας ισοπαλία με τη Γεωργία στην πρεμιέρα του Φερνάντο Σάντος. Ο οποίος τότε δεν μας έστειλε απλώς μέχρι την τελική φάση του Euro 2012, αλλά και μέχρι τους "8". Υπάρχει επίσης η ήττα με 3-0 στην πρεμιέρα του Μουντιάλ 2014 από την Κολομβία. Ηταν η διοργάνωση στην οποία το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έφτασε ένα πέναλτι μακριά από τους "8" του κόσμου. Γιατί; Διότι ήταν ομάδα και αντέδρασε.

Η Εθνική της προηγούμενης διοργάνωσης, είχε ξεκινήσει την προκριματική φάση του Euro 2016 με εντός έδρας ήττα από την Ρουμανία. Δεν αντέδρασε ποτέ. Γιατί; Διότι δεν ήταν ομάδα. Σε όλα τα επίπεδα. Από τη διοίκησή της, μέχρι το αγωνιστικό τμήμα. Και δεν μπόρεσε ποτέ, ούτε στην πορεία, να γίνει τέτοια. Δεν είναι εύκολο, αλλά για τη δική μας ομάδα είναι απαραίτητο αν θέλει να έχει επιτυχίες, από τη στιγμή που δεν έχει το ταλέντο αρκετών από τους αντιπάλους που βρίσκει μπροστά της.

Η Εθνική του σήμερα, λοιπόν, αυτό προσπαθεί να δημιουργήσει. Μια ομάδα. Μας το είχαν πει, αλλά το βλέπουμε - όσοι θέλουν να έχουν καλοπροαίρετη ματιά - να εξελίσσεται. Το δείγμα που πήραμε αυτό το τριήμερο του ενός βαθμού σε δύο εντός έδρας ματς βαθμολογικά δεν ήταν καλό. Αλλά σε σχέση με τη βασική δουλειά που έχει ξεκινήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το δείγμα ήταν θετικό. Και μάλιστα, ήταν το πρώτο τέτοιο...

Μετά την Εσθονία αυτή η Εθνική χρειάστηκε για πρώτη φορά να αντιδράσει. Το έκανε. Μπορεί να έχασε. Μπορεί να έπεσε στην τρίτη θέση. Μπορεί πλέον να μην έχει την κατάσταση στα δικά της χέρια. Αλλά αντέδρασε. Για όσους θυμούνται τι συνέβαινε στην εποχή των Νησιών Φερόε, καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό ήταν αυτό. Πόσο είχε λείψει στην Εθνική μας, πόσο της είχε κοστίσει. Και τι δεν θα έδινε - ρωτήστε τον Παπασταθόπουλο τον αρχηγό του αγώνα με το Βέλγιο - για να το αποκτήσει και πάλι.

Ο αγώνας της Κυριακής, το πνεύμα με τον οποίο τον αντιμετώπισε όλο το αγωνιστικό τμήμα, ο τρόπος με τον οποίο τον έπαιξε, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο τελικά τον έχασε, δείχνουν ότι η ελληνική ομάδα κάτι έχει ξαναβρεί από το παρελθόν της. Ακόμη και αν τελικά αποκλειστεί, αν και μια πρόκριση θα της δώσει τη δυνατότητα να "κόψει" δρόμο, που λένε. Διότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση, έχει ακόμη να διανύσει πολύ, για να φτάσει εκεί που θέλει και που στο κάτω - κάτω πρέπει.

Οσο για τον αγώνα της Πέμπτης με τους Εσθονούς, έχει νόημα η ελληνική ομάδα να σταθεί σε αυτόν για να μην ξαναπαίξει έναν τέτοιον. Δύο χαμένους βαθμούς στην πορεία, μπορούμε να βρούμε πολλούς. Στο Βέλγιο με το γκολ στο τέλος, με τη Βοσνία εκτός, τώρα με την Εσθονία. Οπως είχαμε κι έναν κερδισμένο, με τη Βοσνία εντός. Αλλά αν ψάχνουμε πόσους χάσαμε και πόσους πήραμε, δεν πρόκειται να δημιουργήσουμε πραγματικότητες, αλλά μια εικονική κατάσταση.

Ο αγώνας με την Εσθονία πράγματι στοίχισε και το λέμε με μεγαλύτερη έμφαση, διότι ήταν η εμφάνιση τέτοια. Λίγο καλύτερα να είχε παίξει η Εθνική, θα είχε κερδίσει και τώρα θα είχε την κατάσταση στα χέρια της. Αλλά άραγε η Βοσνία τι να πει, που αν είχε κρατήσει τη νίκη στην Κύπρο θα είχε ήδη "καθαρίσει" τη δεύτερη θέση; Πιο απίθανο ήταν το 0-2 να γίνει 3-2 ή να μείνει το 0-0 στο Καραϊσκάκη; Αν πράγματι θέλουμε να εξαντλήσουμε τις πιθανότητες να πάμε εμείς στα μπαράζ, πρέπει να το ξεπεράσουμε όλοι μας αυτό. Διότι και σήμερα, μία ημέρα μετά το Βέλγιο, μιλάμε για την Εσθονία...